HAARLEM - Hoe ervaren mensen het om mantelzorgtaken te verrichten? Waar lopen ze zoal tegenaan? En is ‘zorgen voor een naaste’ in een niet-Nederlandse cultuur anders? Afgelopen zondag werd in de Ringvaart de korte documentaire Ik zie jou vertoond, gemaakt door Zwolle Doet, waarin vier mantelzorgers met een migratieachtergrond vertellen hoe zij het mantelzorgen ervaren.

Er is een grote opkomst en de film maakt indruk. Sommigen hebben er nooit bij stilgestaan wat het betekent om mantelzorger te zijn. Anderen herkennen de situaties, maar noemen dit geen mantelzorg. Zorgen voor elkaar, dat doe je gewoon. Omdat je ouders altijd voor jou gezorgd hebben, omdat je hart je dit ingeeft of omdat het geloof dit voorschrijft. Dat zorgen voor een ander ook weleens zwaar is en dat een steuntje in de rug dan fijn kan zijn, is niet waar de meesten meteen aan denken.

Na de voorstelling schuift iedereen aan voor het buffet, klaargezet door Mohamed Mounji van Stichting Samen Haarlem. Aan de grote tafels gaat het gesprek verder. Meerdere aanwezigen blijken mantelzorger te zijn. Een man vertelt dat hij tweemaal in de week bij zijn ouders slaapt. Hij doet dit in toerbeurt met broers en zussen. Vader heeft zorg nodig en zo ontlasten zij moeder. Zwaar? Ach, je doet wat nodig is. En zo ben je ongemerkt mantelzorger.

Verschilt dit nu echt per cultuur? Nicky Merbis van Tandem Mantelzorg vertelt dat er ook veel overeenkomsten zijn. De aanwezigen willen wel meer portretten zien, van Haarlemse mantelzorgers. Een eigen film. Deze avond vraagt om een vervolg!

Buurts, Stichting Samen Haarlem, Stichting Somaliërs Haarlem en Omgeving (SSHO), Stichting Zohor en Tandem Mantelzorg organiseerden deze avond. Zij gaan met elkaar in gesprek om te kijken op welke manier een vervolg gegeven kan worden.